شهر آبپخش در 20 کیلومتری شمال غربی برازجان و بلندی آن از سطح دریا نزدیک به 25 متر است. این شهر از به هم پیوستن سه روستای درواهی، بهرام آباد و قلایی که در گذشته و تا چند سال پیش از یکدیگر دور و جدا بودند پدید آمده، محله بهرام آباد کهن ترین بخش این شهر است، طبق یافته‌های تاریخی قدمت آن به دوران ساسانیان می‌رسد(تل میل، تل نغاره خانه، حصار زنگی، تل جازیره، تل ملک و .) که هر کدام از این آثار نشانه‌ای از گذشته کهن این مرز و بوم است.
راه ارزشمند برازجان به گناوه که میان این شهر می گذرد و آن را به دو بخش تقسیم می کند در گذشته نه چندان دور از کنار نهر بهرام آباد خیابان امام رضا (ع) عبور میکرده و بعد از محله قلایی و میاندشت به طرف بندر ریگ و گناوه امتداد داشته است در این مسیر قهوه‌خانه‌های زیادی وجود داشته است که مسافران و راننده‌گان از خدمات آن استفاده می‌کرده‌اند دوقهوه‌خانه در محله بهرام‌آباد (قهوه خانه خداکرم صمصامی روبروی مدرسه سید احمد خمینی خیابان امام رضا(ع) و قهوه خانه حاج محمد علی کیانی منزل کنونی رمضان عدالت پور) بعد از ساخت پل کلل و جاده جدید (محل کنونی جاده برازجان به گناوه) قهوه خانه‌ها در این مسیر که روزگاری پر رونق بودند از رونق می‌افتند و قوه خانه‌های جدید در مسیر کنونی احداث میشود (قهوه خانه جهان افروز روبروی خیابان شهدا و نبش خیابان شهید روا) که تا اوایل ده 60 فعال بود و هم اکنون اثری از آن نیست.
بعد از ساخت سد روی رودخانه شاپور همجوار سعدآباد و تاسیس اداره آبیاری آبپخش در سال 1317 باغ های خرمای پر شمار و نخلستان های انبوه در پیرامون آن برپاگردیده و به یکی از کانون های تولید و خرید و فروش خرما تبدیل شد. اما با همه‌ی این‌ها آبپخش بسیار دیر تبدیل به شهر گردید بلوارهای انقلاب (خیابان اصلی) ، وحدت(بهرام آباد)، امام خمینی(قلایی)، خیابان شهدا(بسیج) بلوار غدیر و خیابان نادم بزرگ‌ترین خیابان های شهر هستند شهر آبپخش را از سه سمت مغرب، جنوب و مشرق را نخلستان فرا گرفته و تنها از سوی شمال جا برای ساخت و ساز و گسترش شهر وجود دارد بخش بزرگ فروشگاه‌ها در کناره‌ی بلوار انقلاب و بلوار وحدت(بهرام‌آباد) پدید آمده‌اند. کانال آب رسانی خاکی کهن و باستانی به نام (جوقیل) نزدیک به یک کیلومتری این شهر است که سالهای دور قبل از تخریب سد(سد زمان ساسانیان) روی رودخانه شاپور پر آب بوده و اراضی کشاوری بهرام آباد و پائین‌دست را آبیاری می‌نموده، "جوقیل" که از رودخانه شاپور سرچشمه می‌گرفته و هم اکنون فقط آثار آن باقی مانده ریشه در تاریخ کهن این مرز و بوم دارد.
اندکی شمال تر، گردشگاهی معروف به (چهار راه) و انبوه درختان کنار (سدر) وحشی در زمستان‌ها گردشگران بسیاری را به سوی خود می‌کشاند و مشرق آن نیز رودخانه‌ی شاپور می‌گذرد. آب این رودخانه با ساختن سد ذخیره‌ای رئیس علی دلواری و افزایش بسیار باغات و خشکسالی‌های پی در پی کاهش چشم گیری یافته است.
درباره این سایت